Het verhaal van deze band is heel bijzonder: ze komen uit Senegal, waar Thiès in de jaren’70 de thuisbasis was van de lokaal heel populaire band OUZA et ses Ouzettes. In 1980 besloten enkele van de leden van die band met iets nieuws te beginnen en dat werd dus de Dieuf-Dieul de Thiès. Dieuf-Dieul betekent overigens zoveel als “zaaien en oogsten” of “geven en nemen”. Al heel snel werden ze bijzonder populair in en om Thiès, wat niet echt verwonderlijk was met de samenstelling van de band, die namen herbergde als Pape Seck, Cheikh Ndiaye, Ibou Diallo en de toen nog piepjonge Bassirou Sarr. Al snel bleek Thiès te klein te zijn en zette de groep een tournée op doorheen Gambia -best wel uitzonderlijk voor die tijd- en tijdens die toer ontmoetten ze Assana Camara, die bij hen bleef tot het einde van de tournee, waarna de band naar Thiès terugkeerde.

Met drie zangers in de rangen en een bijzonder talentrijke bandleader aan het hoofd, speelde de groep overal in Senegal en rolden de composities als het war e als vanzelf uit de verzamelde breinen, met een werkelijk ongekende populariteit tot gevolg én met als resultaat het ontstaan van een heel nieuw subgenre van muziek, dat door de band zelf “Afro-Mandingo” gedoopt werd. Scheurende gitaren, retestrakke blazers en bijzonder straffe percussie waren de bijzonderste elementen van een ontvlambare muziek, die doordrongen was van psychedelische elementen en die geregeld de poort naar de jazz openzette, terwijl tegelijkertijd de verschillende stijlen, eigen aan Senegal, aan boord bleven. Dat werd allemaal netjes opgenomen toen, maar de band splitte in 1985, nog voor één van die opnames het daglicht zag. Het duurde tot 2013 tot, bij gelukkig toeval, de tapes van die opnames ergens opdoken en het Teranga-label een eerste volume op CD uitbracht.

Als gevolg van het succes van die CD, werd de band heropgericht rond de drie zangers, die zes jonge muzikanten aanbrachten en opnieuw de hort opgingen. Een tweede volume van de oude opnames werd in 2015 uitgebracht en in de nasleep daarvan volgde een wereldtournee, die de band ook naar onze contreien bracht. Het concert in de Eeklose N9 staat tot op vandaag hoog aangeschreven bij diegenen die er bij waren en het door ARTE live uitgezonden Parijse concert was voor menigeen een heuse eye-opener en dat alles was de directe aanleiding tot het opnemen van de plaat die NU dus effectief uitkomt. Weliswaar opgenomen in 2017 en 2019 en weliswaar nog met Pape Seck aan het commando -de man overleed in 2022- en met Bass Sarr als enige overgebleven originele leden.

Als je vandaag hoort, wat deze band toen al aan klank voortbracht, begrijp je meteen waarom ze ooit met Youssou N’Dour concurreerden om de eerste plaats in de populariteitspolls. Een aantal van de “classics” uit hun repertoire, zoals opener “Na Binta” en “Ariyo” worden herwerkt en je maakt er kennis met “Djirim”, waarmee de band destijds dat begin van reggae binnensmokkelde, waar veel Afrikaanse artiesten vandaag uitgebreid op teren. Senegal mag dan, zoals de rest van de wereld, stevig veranderd zijn in de loop der jaren dat Dieuf-Dieul bestaan heeft, hun muziek staat vandaag nog meer dan stevig overeind en is in dit geval een geheide garantie op vijftig minuten intens luisterplezier.

(Dani Heyvaert)